Fazy uzależnienia

Droga prowadząca do uzależnienia dla jednych osób może być długa, a przebycie jej zabiera im sporo czasu. Dla innych przebiega szybko, jak szalona załamuje się w dół i w błyskawicznym tempie wiedzie na samo dno. Każdy przypadek choroby to oddzielna historia, osobista tragedia. Jednak bez względu na to jak długą podróż odbył chory, wyróżnia się cztery główne fazy rozwoju uzależnienia, które pomagają określić stopień zaawansowania choroby oraz pozwalają przybliżyć historię jej rozwoju.

1. Faza wstępna.

Czyli miłe złego początki. To tak naprawdę etap eksperymentowania, pierwszej fascynacji. W przypadku alkoholu może się ona objawiać jako picie towarzyskie, by poprawić nastrój lub dodać sobie pewności siebie. Są to najczęściej czynności akceptowane społecznie, nie wzbudzające w nikim niepokoju. Nie każdy kto zaczyna pić lub grać w kasynie wpada w sidła uzależnienia. Niektórzy nigdy nie przechodzą do kolejnego etapu, a dla innych może on się rozciągnąć na okres wielu lat. To właśnie w tym czasie nasz mózg zaczyna odbierać substancję lub czynność uzależniającą jako dostarczyciela przyjemności. Tolerancja zaczyna powoli wzrastać.

2. Faza ostrzegawcza.

Granica pomiędzy pierwszymi etapami rozwoju uzależnienia jest bardzo płynna, przez co łatwo ją zignorować. Chory często nie zdaje sobie sprawy, że ją przekroczył i stanął na drodze prowadzącej do utraty kontroli. Na tym etapie pojawiają się pierwsze symptomy uzależnienia. Zaczyna się szukanie okazji do picia, brania narkotyków lub grania. Częstotliwość kontaktów z czynnikiem uzależniającym wzrasta, a chory odnajduje mnóstwo wymówek przed samym sobą i bliskimi, by tylko utwierdzić się w przekonaniu, że ten problem go nie dotyczy. Tolerancja wzrasta na tyle, że odczuwa on potrzebę zwiększania dawek. Zaczyna fantazjować o sytuacjach, w których ma ciągły kontakt z substancją lub czynnością uzależniającą. Jego życie koncentruje się coraz bardziej wokół tego. Pętla się zacieśnia.

3. Faza krytyczna.

Nasilają się wszystkie wcześniejsze objawy. W przypadku alkoholu i narkotyków głód fizyczny staje się nieznośny, a zażycie substancji przynosi chwilową ulgę. Pojawia się agresja, poczucie niemocy, spadek nastroju. Zaczynają się problemy w rodzinie i w pracy, a czasem także kłopoty z prawem. Chory zaniedbuje swój wygląd, traci zainteresowanie dotychczasowym życiem. Zaczynają się obietnice abstynencji, co tylko świadczy o zalążkach świadomości, że problem jednak się pojawił.

4. Faza chroniczna.

Utrata kontroli we wszystkich aspektach życia. Osoba uzależniona od alkoholu wpada w długotrwałe ciągi. Pije, bo jego egzystencja stała się nieznośna. Wie, że alkohol całkowicie go wyniszcza, ale bez niego czuje się jeszcze gorzej. Osoba uzależniona od narkotyków cierpi z powodu nieustającego głodu, a próby abstynencji wiążą się z bólem fizycznym i psychicznym. Więzy rodzinne ulegają zniszczeniu. Dochodzi do degradacji społecznej i zawodowej. Życie wypełnia całkowita pustka i poczucie beznadziei. Dominują stany lękowe i depresyjne. Jeśli osoba uzależniona nie podejmie terapii ta faza prowadzi do śmierci.

Warto zaznaczyć, że bez względu na to, na którym etapie rozwoju uzależnienia znajduje się chory, zawsze istnieje szansa na całkowite wyzdrowienie. Musi być on jednak gotowy na wprowadzenie ważnych i trudnych zmian do swojego życia.
Pozwól sobie pomóc, nie pozwól, by choroba zawładnęła Twoim życiem i odebrała wszystko to, co dla Ciebie ważne.